آستنیت

در ابتدا آستنیت برای توصیف یک آلیاژ آهن-کربن مورد استفاده قرار می گرفت، اکنون این اصطلاح برای همه آلیاژهای آهن با پایه گاما-آهن استفاده می شود.

آستنیت چیست؟

آستنیت یک محلول جامد فلزی، غیر مغناطیسی از کربن و آهن است که در فولاد در دمایی بالاتر از دمای بحرانی 723 درجه سانتیگراد وجود دارد. ساختار FCC آن، اجازه می دهد تا بخش زیادی از کربن را در محلول نگه دارد.
هنگامی که آستینیت سرد میشود، این ساختار یا به مخلوطی از فریت یا سمنتیت (معمولا در اشکال ساختاری پرلیت یا بینیت) و یا به یک شبکه ناهموار کوچک که تحت عنوان تغییر شکل مارتنزیتی شناخته میشود، تجزیه میگردد.
میزان سرمایش، تقریب نسبی این مواد و خصوصیات مکانیکی همچون سختی و استحکام کششی فولاد را تعیین می کند. کوینچ (برای ایجاد تغییر شکل مارتنزیتی) و به دنبال آن تمپر کردن کردن (برای تجزیه برخی مارتنزیت و نگه داشتن آستنیت) ، رایج ترین عملیات حرارتی برای فولادهایی با کارایی بالاست.

افزودن برخی فلزات دیگر ، مانند منگنز و نیکل ، می تواند ساختار آستنیتی را تثبیت کرده و عملیات حرارتی فولادهای کم آلیاژ را تسهیل کند. در مورد فولاد ضد زنگ آستنیتی ، میزان آلیاژ بسیار بالاتر باعث می شود این ساختار حتی در دمای اتاق پایدار باشد. از طرف دیگر ، عناصری مانند سیلیکون ، مولیبدن و کروم تمایل دارند که آستنیت را تثبیت کنند و دمای اوتکتوئید (دمایی که در آن دو فاز ، فریت و سیمانیت ، تبدیل به یک فاز واحد آستنیت، می شوند.) را بالا ببرند.

آستنیت می تواند، کربنی به مراتب بیشتر از فریت ، بین 0.8٪ در دمای 723 درجه سانتیگراد و 2.08٪ در دمای 1148 درجه سانتیگراد، داشته باشد. بنابراین ، بالاتر از دمای بحرانی ، تمام کربن موجود در فریت و سیمانیت (برای فولاد با 0.8٪ کربن) در آستنیت حل می شود.